Before Bon Won The Sylvesters: The Memories of Murder Review

Before Bon Won The Sylvesters: The Memories of Murder Review
بررسی ها | 17/02/2020 | توسط توشیرو گیفونی

بیایید زیبا را شروع کنیم

توه پارازیت که هنوز از شب سیلوستر عصبانی نبود ، با بردن اسکار به خماری باشکوه خود ادامه داد. که خبر خوبی است. و اگر اینطور فکر نمی کنید ، این واقعاً به این معنی است که ما را در بونگ دوست ندارید ، شما یکی از کسانی هستید که با دیدن یک گودال بزرگ در کنار عابر پیاده سرعت می گیرید و ممکن است نفس شما کمی بوی بد بدهد. اما حداقل ما موافقیم که پیروزی بونگ اعضای آکادمی را بطور ناگهانی به جمعی از نوابغ روشن فکر تبدیل نکرده است و همچنین اسکار را به عنوان جایزه ای که واقعاً می خواهد به کیفیتی غیر مرتبط با بازاریابی و سیاست پاداش دهد ، تبدیل نکرده است. بیایید یک مثال تصادفی بگیریم ، بدون اینکه حتی Crash را مطرح کنیم - تماس فیزیکی یا تماس های جسمی گونه دیگری از دیوانه هاروی وینستین. اسکار بهترین فیلم خارجی ، در سال 2004 ، توسط The Barbarian Invasions برنده شد. خوب خوب ، اما این واقعیت که داریا بیگناردی برای اولین بار به ذهن شما خطور کرد ، به شما ایده می دهد که چقدر به یاد ماندنی است. اما این دقیقاً همان فیلمی است که آکادمی آن را دوست دارد: خوب آفرین ، متعهد ، عمیق ، یک مدل ساده و کاملاً آشکار از یک سیستم پیچیده ، که با آزمایش آن بیننده را راضی می کند. اگر شما مرد کره جنوبی هستید که در سال 2004 مجبور شد کدام فیلم را برای کشور خود نامزد کند و می دانید که معیارهای ممتاز آنهایی هستند که وجود دارد ، درست است که شما بهار ، تابستان ، پاییز ، زمستان ... و دوباره بهار را پیشنهاد دهید: یک فیلم عالی ، با شایستگی (در میان دیگران) تا بتوانیم غریزه پدری گرایانه فرومایه مرد سفید را بیدار کنیم ، که او را با عجیب و غریب فلسفه شرقی مسحور می کند که چقدر خرد و عرفان و عرفان است و فردا ما برای آکروایوگا ثبت نام می کنیم. به خودی خود ، اسکارها ، بدون شرایط احتمالی و مبارزات انتخاباتی که پارازیت را تا پیروزی همراهی می کرد ، در آن سال چیزی از فیلم مانند خاطرات قتل - که اکنون یک عنوان ایتالیایی دارد ، Memorie di un قاتل ، زیرا او به سینما می رود به همین دلیل که گاهی اتفاقات خوبی می افتد. Ché Memories of Murder ، به خاطر سنتز ، یک فیلم BIG ، بزرگتر از هیولای بزرگ The Host است. فیلمی که سرگرم کننده است ، آه خانم من اگر سرگرم شود ، و در عین حال بیننده را به بهترین روش آزمایش می کند - برهنه و درمانده ، ما برای پذیرفتن پست ترین طرفهای خود و شناختن گاو نر و انسانیت آنها همراه هستیم - خوشحال کردن آنها با 5 + در هوش ، 7 + در همدلی و 12+ در خنده در لحظاتی که ممکن است در زندگی واقعی نامناسب باشد. فیلمی که سینما را آموزش می دهد (این شگفتی یکی از جالب ترین جنبه های صحنه پردازی را به خوبی در اینجا توضیح می دهد) با کارگردانی که همیشه پرطرفدار پیتر جکسون و بازگشت پادشاه ، در یک جایزه ایده آل و آرمانشهر که اسکار نیست ، خلاصه : اگر فقط سیلوسترها در سال 2004 وجود داشتند ، او اول ، دوم و سوم می شد. آهنگ تم!

اول از همه

از آنجا که در مورد Memories of Murder چیزهای زیادی برای گفتن وجود دارد ، ما ممکن است با یک مطلب ساده شروع کنیم. فقط چه آرزوهای خوب. از آنجا که ساده ترین چیزی که می توان درباره دومین فیلم بونگ جون هو به عنوان کارگردان و فیلمنامه نویس گفت این است که از وقایع واقعی الهام گرفته شده است ، کسانی که به عنوان قهرمان اصلی نامرئی اولین قاتل سریالی کره ای را دارند - یا اگر عنوان "اولین قاتل سریالی" باشد خیلی دودی به نظر می رسد ، بیایید بگوییم بدنام ترین قتل زنجیره ای در تاریخ معاصر کره - اما از اینجا یک سری پرانتز بی پایان باز می شود. اول زمینه: ما در سال 1986 در کره جنوبی هستیم ، ویکی پدیا به ما گفت که یک سال دیگر تا سقوط دومین دیکتاتوری چرخیده باقی مانده است (سومین سبد میوه را از طرف همه همسایگان شمال از خانواده کیم می گرفت). از این رو می توان نتیجه گرفت که مدیریت امور عمومی عموماً در دست گله های احمقی است که تحت رژیم قرار دارند و توسط بچه هایی در کلاس جودو که منع رفت و آمد را رعایت نمی کنند و بیش از حد مشغول خفه کردن اعتراضات دانشجویی در خون هستند تا از تحقیق در مورد یک سریال حمایت کنند ، اداره می شود. قاتل در هیچ کجا در روستا زدن در وسط مزارع برنج که همه شبیه هم هستند ، جسد دختری پیدا می شود که با لباس های خودش بسته و خفه می شود. کارآگاه پلیس محلی پارک برای مدیریت تحقیقات می رسد ، که فراتر از این که رهبر بی چون و چرای افراد ناپاک باشد ، بیش از همه (همانطور که بونگ در یکی از اولین صحنه ها پیشنهاد می دهد) یک کودک در بدن یک بزرگسال است ، مردی که ترجیح می دهد برای کنار آمدن با شخصیت و محدودیتهای شغلی خود ، او همچنان متقاعد می شود که او این قدرت را دارد که فقط با نگاه کردن به چشمان مظنون ، یک مجرم را از یک فرد صادق متمایز کند. شخصی فرمانده که محصول باقیمانده یک سیستم اجتماعی مسموم و در حال مرگ است. سیستمی که در آن چیز درست همیشه کمتر از چیز آسان اهمیت دارد و در آن چطور در مقایسه با what و. هیچ ارزشی ندارد